Week 7: kritisch naar mezelf luisteren

Maandag

Op maandag kwam ik tot de conclusie dat daar waar ik dacht dat de echo in de audio van de opnames met Chris Bajema een probleem waren (wat trouwens snel verholpen kon worden door wat knip- en plakwerk) omdat ik mijn koptelefoon niet had gebruikt en door mijn microfoon de audio van het zoomgesprek kon horen, kwam ik er nu bij het beluisteren van de tweede opnames er achter dat door het inpluggen van mijn hoofdtelefoon mijn microfoon er geen zin meer in had. En ik had nog wel álles van te voren tot in de puntjes getest. Toch is er iets mis gegaan. Na de opnames heb ik alles gecheckt, en zodra ik zowel Michiel als mijn eigen stem op de audiosporen kon horen praten, was ik met mijn zieke hoofd content. Ik kon niet meer. Ik was op. Nu ik beter de tijd kon nemen om deze audio te beluisteren, kwam ik er al vlug achter dat mijn opnames bagger waren door het inpluggen van mijn koptelefoon. Ik zat met mijn handen in het haar.

Maar ergens had het duizend maal erger kunnen gaan. Ik heb de audio van de Zoom-opnames, ik heb opnames van mijn stem, weliswaar is slechte kwaliteit maar ik heb ze wel. En de opnames van Michiel waren tof. Ik wilde het volledige gesprek gaan transcriberen, wat ik sowieso al moest gaan doen voor mijn onderzoeksverslag en vervolgens zou ik precies hetzelfde overnieuw opnemen. Iets wat ik uit mijn gesprek van Chris heb kunnen halen, dat dit geen schande is. Iets opnieuw opnemen om de kwaliteit of de manier van spreken te verbeteren, haalt niet mijn verhaal weg. Ik ga er alles aan doen op de beste kwaliteit en het beste verhaal te leveren. Iets waar ik trots op kan zijn.

Ik begon met transcriberen en ‘s middags had ik nog meeting met de klas. We hielden een stand-up en vertelde wat onze plannen waren voor de aankomende week.

Daarnaast mailde ik nog een keer met meneer Berger. Ik was namelijk tot de conclusie gekomen dat opnames maken via Skype een stuk complexer gingen zijn dan met Zoom. Zoom maar namelijk gelijk na het opnemen van een gesprek, een documentmapje aan op je laptop of computer, waar ze de losse audio, het gesprek met audio en nog een videobestand in plaatsen, exporteren en opslaan. Zeker omdat zo’n meneer Berger natuurlijk geen audioapparatuur heeft, kon dit een oplossing zijn.

En potjandoorieee! In mijn nervositeit slik ik snel mijn zinnen in hoor ik als ik de gesprekken terugluister! Daar moet ik echt wat mee doen!

Dinsdag

Op dinsdag was er in mijn wijk een stoet aan bouwvakkers en hoveniers die kwamen snoeien en van mijn hele wijk de kozijnen kwamen zandstralen. Dus er hing geen fijne ‘podcast-opneem-sfeer’, maar desondanks heb ik een hele hoop omhanden gehad.

Op dinsdagochtend ben ik mijn gesprek met meneer Berger gaan voorbereiden. Zeker omdat het gehele gesprek in het Engels ging zijn, was de voorbereiding erg belangrijk. Ik heb vragen op papier gezet en ben vervolgens verder gegaan met het transcriberen van het gesprek met Michiel. Door het allemaal zo intensief te beluisteren leer ik ook veel over mezelf als interviewer én over wat ik moet verbeteren. Ik denk dat ik ook een hoop vragen heb gesteld die loze antwoorden opleverende of totaal niet relevant waren. Maar deze loze ‘klets’ heeft wel weer voor quotes gezorgd die ik anders niet had gehad.

Oh en ‘s avonds had ik het interview nog met meneer Berger via zoom. Ik was zó ontzettend nerveus en heel moe. Ik had al heel de dag lopen werken aan de andere projecten, dat mijn lijfje een beetje op was. Uiteindelijk zijn de opnames goed gelukt. Maar het was met momenten nog best lastig om meneer Berger aan het praten te krijgen. Ik had verwacht dat dat makkelijker zou gaan. Waarom weet ik niet. Maar mijn wangen werden snel rood en ik kon merken dat ik het soms moeilijk had om uit mijn woorden te komen. Terwijl normaal gesproken mijn Engels prima is maar ergens hield mijn vermoeidheid mij tegen. Ik baal daar van. Maar wat ik moest hebben, heb ik. Ik heb geprobeerd zoveel mogelijk mijn mond te houden tijdens het verhaal van meneer Berger, zodat ik dat er allemaal uit kan knippen voor de podcast. Het was gewoon frustrerend dat ik terwijl ik wilde graven naar de persoonlijke verhalen die het verhaal ‘body’ konden geven, ik die wel kreeg, maar het voornamelijk een riedel aan informatie was. En normaal gesproken kon ik blijven graven en graven, maar soms hield mij vocabulaire en stress mij tegen. Ik zal een belangrijk en mogelijk interessant stuk uit het gesprek alvast delen:

Woensdag

Ik kon aan alles in mijn lijf merken dat ik wat beter voor mezelf moest zorgen. Het was heerlijk weer en ik ben een stuk gaan wandelen en de podcast ‘De Deventer Mediazaak’ gaan luisteren om vervolgens de laatste hand te leggen aan het transcriberen van het gesprek met Michiel. Eindelijk is dat af!

Door het zo intensief te beluisteren, heb ik veel over mezelf als interviewer geleerd. (vertel ik voor de derde keer opnieuw!) En vooral ben ik kritisch naar mezelf toe over wat er allemaal nog beter kan. Michiel vertelde over hele persoonlijke situaties, waarbij ik me van de domme heb gehouden terwijl ik precies wist hoe bepaalde situaties voelde. Ik heb mezelf als mens buitenbeschouwing gelaten. Waarom? Omdat het over de ander gaat. Ik laat mijn menselijke kant wel blijken en laat ook wel wat persoonlijke dingen los. Maar ik merk dat dat voornamelijk is ‘de zoektocht wie ik ben al maker’ en niet ‘de Femke die ook andere dingen heeft meegemaakt’. Een bewuste keuze maar soms wel moeilijk.

Ook ben ik gaan stoeien. Want de kracht van audio ligt voor mij in het toevoegen van geluiden, die het verhaal tot een verhaal maken. Al is dat in een gesprek lastig. Ik wil toch graag anders zijn dan alle andere koffietafel-gesprekken-podcasts. Ik hoorde Chris Bajema zeggen: ‘In die zee aan podcasts’. En ik zei: ‘Als paddenstoelen schieten ze uit de grond’. Waarbij ik ben gaan kijken of ik daar bijvoorbeeld een geluidje van de zee onder kan plaatsen. Het geeft iets nieuws, maar ik wil ook niet dat het serieuze gesprek overspoeld wordt door het geluid. Hoe ben je origineel en niet al één van al zo ontzettend veel? Ik merk dat ik daarmee loop te stoeien.

Ook heb ik mijn zusje en moeder achter de microfoon gekregen. Mijn zusje heeft zelfs haar eigen rubriekje bedacht waar ze haar dromen wil vertellen. Iets wat écht ontzettend grappig is, en het ijs misschien breekt tussen alle serieuze praat door. Ik had ze in eerste instantie nodig om mijn grabbelton met vragen te introduceren, maar toen mijn zusje over haar dromen begon te vertellen heb ik dat met toestemming maar gewoon opnomen.

Donderdag

Donderdagochtend begon mijn dag met de meeting met de klas. Ik heb alles gewoon maar op tafel gegooid. De struggels van in de podcasts een gesprek voeren, wel of geen gelijkwaardigheid creëren en de touwtjes in handen houden als journalist. De dingen die ik over mezelf als interviewer leer, dat ik mijn zinnen stop of inslik en hoe ik de regie probeer te houden. Ik heb al mijn overige moeilijkheden qua nieuwe opnames, wel of geen muziek, het anders willen zijn dan al het anderen. Alles heb ik verteld. En dat was heel leerzaam en fijn en het voelde ook veilig en goed om dat te doen. Ik moet mijn intuïtie blijven volgen in dit proces, en doen wat goed voelt voor de podcast, het onderzoek en voor mezelf als maker en journalist. Alles wat ‘fout’ gaat of waar ik mee worstel, daar is ruimte voor, en is logisch want ik ben student en ben hier om te leren.

Verder heb ik nog mailcontact gehad met meneer Berger na ons gesprek voor de opnames van Liefs uit Washington. Zie onderstaande correspondentie:

Daarna kreeg ik van Cécile getipt om het boek ‘De Podcastprofessor‘ te gaan lezen. Een boek waar ik voor mijn onderzoek hopelijk ook een hele hoop aan ga hebben!

Ook ben ik gaan denken over de outro van Chris Bajema en twijfel enorm over welke quote ik van Michiel moet gebruiken.